Technologia synchroniczna – wiele czynności w tym samym czasie
Narzędzia firmy Siemens pozwalają na efektowniejsze tworzenie i edytowanie części, dzięki usunięciu ograniczeń, jakie napotyka się podczas modelowania opartego na historii operacji.
Zastanawiasz się, w jaki sposób firmom projektowym udaje się przetrwać w błyskawicznie zmieniającym się świecie? Jedną z odpowiedzi jest Technologia Synchroniczna .
Technologia Synchroniczna w systemie Solid Edge podczas tworzenia modeli 3D umożliwia szybkie projektowanie i modyfikowanie zarówno części, jak i złożeń. Podczas projektowania w trybie Synchronicznym wykonujesz wiele czynności w tym samym czasie.
Siemens posługuje się poniższym opisem możliwości Technologii Synchronicznej, który został zaprezentowany przez Matta Lombarda na jednej z prezentacji w ramach Solid Edge University 2015.
1. Symultaniczny solver – pozwala przeliczać cały model w danej chwili bez potrzeby przeliczania kolejnych operacji.
2. Różne „tryby modelowania”, Synchroniczny i Sekwencyjny (z historią operacji), są ze sobą skorelowane i pozwalają na pracę nad danymi częściami lub złożeniami, w dwóch trybach jednocześnie ( modelowanie hybrydowe).
3. Współpraca różnorodnych technologii w tym samym czasie. Siemens udziela licencji swoim konkurentom na różne komponenty systemów CAD, takie jak Parasolid czy D-Cubed, ale wykorzystuje je także na potrzeby własnych produktów poprzez następujące elementy tworzące Technologię Synchroniczną:
a. Edycja bezpośrednia
b. Parametry przypisane do lic (w Solid Edge znane pod nazwą: PMI [od ang. Product Manufacturing Information, czyliinformacje o wytwarzaniu produktu])
c. Koło sterujące
d. Zależności lic
e. Operacje proceduralne
f. Rozpoznawanie cech
g. Założenia projektowe / Menadżer rozwiązań
– Tryb Synchroniczny opiera się na zaznaczaniu. To tak, jak w modelowaniu opartym na historii nacisk kładziono na poszczególne operacje – wyjaśnił Lombard. – Natomiast w modelowaniu synchronicznym operacja to zaznaczony zestaw lic.
Porównując edycję bezpośrednią polegającą na tym, że użytkownik wybiera lico lub zbiór lic, którymi chce manipulować, zauważamy, że w trybie Synchronicznym ma przewagę, gdyż posiada dodatkowe inteligentne rozwiązania, które pozwalają na określanie przez użytkownika reguł i parametrów w zakresie wskazanej geometrii.
Wymiary PMI
Wymiary PMI powiązane bezpośrednio z geometrią 3D sprawdzają się bardzo dobrze i można odnieść wrażenie, że to sposób modelowania parametrycznego, którego używamy „od zawsze”. Przyporządkowywanie trwałych relacji bezpośrednio w obrębie lic (edycja bezpośrednia lic) było tym, co „obiecywali twórcy systemów parametrycznego modelowania” według Evana Yaresa, autora cyklu felietonów, który w 2013 r. pisał o niespełnionych obietnicach rozwiązań parametrycznych. Od tamtego czasu w ten właśnie sposób projektujemy.
Systemy oparte na historii operacji bazują na parametrach, powiązaniach Parent–Child oraz sekwencyjnym procesie przeliczania. Rozwiązania w zakresie modelowania parametrycznego są tworzone w ten właśnie sposób od 20 lat. Powiązania tworzone są pomiędzy elementami szkicu 2D (Parent) a licami geometrii modelu 3D (Child). Wprowadzanie zmiany z obrębie trójwymiarowej geometrii wymaga edycji w obrębie szkicu 2D.
Polecenia PMI pozwalają nanosić wymiary bezpośrednio do krawędzi lic geometrii 3D. Dzięki Solid Edge z Technologią Synchroniczną wymiary nanoszone na pierwotną geometrię szkicu są teraz przeniesione na model 3D – i tak właśnie powinno być. W rezultacie model przestaje być ściśle zależny od szkicu, na podstawie którego powstał.
Rozbicie zależności pomiędzy elementami 2D rysunku a odpowiadającą im geometrią modelu 3D umożliwia skorzystanie z nowych opcji podczas modyfikowania wymiarów PMI. Dzięki technologii synchronicznej użytkownicy mogą sprawować kontrolę nad kierunkiem wprowadzanych modyfikacji.
Modyfikacja wymiarów PIM odbywa się za pomocą strzałek kierunku (prawej, lewej lub symetrycznej) określających stronę modyfikacji modelu.
W narzędziach CAD opartych na historii operacji przeprowadzenie podobnej zmiany w obrębie szkicu profilu 2D jest niezwykle trudne. Może wymagać ponownego zdefiniowania wymiarów w szkicu oraz wymusza konieczność ponownego przeliczenia modelu.
Użytkownicy mogą również blokować wprowadzone wartości wymiarów PMI. Dzięki temu mogą sprawować dodatkową kontrolę nad tym, w jaki sposób zachowa się geometria po zastosowaniu innych funkcji edycji bezpośredniej. Na przykład, aby pozostawić otwór w ściśle określonej odległości od krawędzi płytki, należy zablokować daną wartość wymiaru PMI. Jeżeli krawędź bryły zostanie przesunięta, otwór przesunie się razem z nią. Natomiast podczas przesuwania otworu, krawędź płytki przesunie się razem z nim. Nie było to możliwe w systemie opartym na historii, który wymaga zdefiniowania bryły przed umieszczeniem otworu.
Użytkownicy systemów CAD od dawna chcieli zyskać możliwość generowania modeli i geometrii 3D oraz wprowadzania zmian bezpośrednio w obrębie modelu. Teraz jest to możliwe dzięki technologii synchronicznej. Rysunek 2D stanowi tylko podstawę do utworzenia kształtu bryły. Rozbita została relacja oparta na zależności Parent-Child (pomiędzy rysunkiem 2D a modelem 3D), dzięki czemu od tego momentu można pracować bezpośrednio na modelu. Szkic można ponownie wykorzystać w celu wygenerowania drugorzędnej geometrii lub całkowicie usunąć z modelu. Modelem manipuluje się za pomocą parametrów przypisanych bezpośrednio do lic.
source: Siemens